Ne kadar çabuk değişiyor insanlar. Nerden mi vardım bu kanıya; kendimden... Kaybetmekten asla korkmayan ben;şu anda dizlerim titreyerek değişmeye çalışıyorum yine,yine eski ben olabilmek için yırtınıyorum. Önceleri ne kadar farklıymışım,kendim ve erkek arkadaşlarım hariç herkesi düşünürmüşüm,şimdiyse durum ne kadar da farklı. Kaybetmekten korktuğum 'o'nu düşünüyorum sadece. Açıkçası tuvalette bile 'o'nu düşünüyorum ki rüyalarımdan hiç bahsetmiyorum bile... Şu anda yazarken de 'o'nu düşünüyorum. Ve şunu düşünüyorum: Acaba bundan bir yıl sonra kimi düşüneceğim? 'O' hala hayatımda olacak mı?Ya olmazsa...
Neden bu kadar paniğim?Neden çıldırdım?Neden bana aşık olmasını bekliyorum,sadece beni düşünmesini?
Dışardan nasıl gözüküyor bilmiyorum ama bildiğim bir tek şey var sadece;'o'nun da beni gerçekten sevdiği.Peki o zaman neden hala doyumsuzum?Bu açgözlülüğün sebebi ne?
Bundan 4 sene önceydi.Yeni tanışmıştık başka bir 'o' ile.Kalbim çıkacaktı neredeyse.Uzaktaydı,alışıktım bu duruma.Yanıma gelince bi garip olurdum,sanki sevemezdim yanımdayken 'o'nu.
Bundan 3 sene önceydi.Tanışmak ne kelime.Diğer 'o'yu zaten çoktandır tanıyordum.Kalbim çıkacaktı neredeyse.Yakındaydı,alışıktım bu duruma.Yanımdan gidince garip olurdum,sanki sevemezdim yanımda değilken 'o'nu.
Bundan 1 sene önceydi.Yeni tanışmıştık yine başka bie 'o' ile.Kalbim çıkacaktı neredeyse.Hem yakın hem uzaktı,alışıktım bu duruma.Yanımda olduğunda da olmadığında da garip olurdum,sanki hem severdim hem sevmezdim 'o'nu.
Bundan çoook sene önceymiş gibi gelse de sene bu sene.Yeni tanışmıştık esas 'o' ile.Kalbim çıkacaktı neredeyse.Ne uzaktı ne yakın.Nerede olduğunu bilemedim,hala da bilemiyorum.Sanki bugün var yarın yok.İlk defa gerçekten korku kapladı içimi;kaybetme korkusu...Kaybetmekten hiç bu kadar korkmadım.Bazen isyan ediyorum yeter lanet olsun diyorum istemiyorum diyorum.Sonra ne mi oluyor?Yataklara düşüyorum özlemekten,uyuyamıyorum.
O her şeyi bilen tavrı,zeytin yağı gibi üste çıkması,beni sinirlendirebilen nadir insanlardan olması,sesimi yükselttirmesi,kavgaya olan sempatisi,onu düşünerek yaptığım şeyleri sanki bencilmişimcesine kendim için yaptığımı düşünmesi,umursamaz hareketleriyle beni ne kadar da çok bağlamış kendine...
Çok şey mi istiyorum bilmiyorum.Aslında biliyorum da bilmemezliken geliyorum.Bilmiyormuş gibi yapmaktan da sıkıldım.Ne yapmalıyım onu da bilmiyorum.
Sanırım her şeyi biliyorum ben. Paniğimin,çıldırışımın,doyumsuzluğumun,açgözlülüğümün sabebi apaçık ortada.
Yarını bekliyorum şimdi,'O'nu.Ya gelmezse yine...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder